Rozdział VII

Początek rozdziału przedstawia wydarzenia sprzed Transformers Zamaskowane roboty. Druga część zdarzenia (pisana narracją trzecio osobową) sprzed mojego opowiadania. 

Szary, skrzydlaty bot przemierzał jedną ze zniszczonych przez bitwy o energon planet. Szukał dla siebie ty cennych kostek paliwa. Na ziemi leżało wiele martwych Autobotów, jak i Decepticonów. To on powinien teraz rządzić Decepticonami. Nie ma jednak potrzebnych do tego środków. Nie posiada statku, ani armii. Posiada natomiast blizny, zadane przed Predacony. Cudem uszedł wtedy z życiem. Potwory zostawiły go, by rdzewiał, ale on się nie poddał. Uciekł z Cybertronu i na jakiś czas powrócił na Ziemię, by siły mu wróciły. Chciał tam założyć swoje królestwo, ale ci przeklęci ludzie mu na to nie pozwolili. Namierzyli go i chcieli zabić. Musiał więc uciekać i od tamtej pory przeszukuje kolejne planety w poszukiwaniu energonu.

Nie miał jednak zamiaru cały czas siedzieć w ukryciu. Od bardzo długiego czasu planował, jak zemścić się na Autobotach i przejąć władzę nad Decepticonami. Ziemia niestety była chyba jedyną planetą, na której mógłby to zrobić. Wszystkie inne były całkowicie zniszczone, martwe. Musiał więc działać. Transformował się w odrzutowiec i wybrał kurs na niebieską planetę. Droga była daleka, ale warta podróży. Kto wie, co uda mu się tam znaleźć.

Kiedy był już zaraz obok Ziemi zobaczył, że w jego stronę leci statek Autobotów. Był to jednak statek więzienny, zapewne pełny. Pojazd ominął Decepticona, jakby sternik w ogóle go nie zauważył. Leciał obok Ziemi najpewniej, by podziwiać jej wygląd. Wtedy go olśniło. Statek pełen Decepticonów, który przelatuje obok Ziemi. To była jego szansa. Wystrzelił obie swoje rakiety w pojazd, a one mocno uszkodziły jego powłokę. Zaczął spadać w atmosferę Ziemską. Decepticon był z siebie zadowolony. Poleciał w dół, w stronę ziemi i miał zamiar odnaleźć swoich pobratymców. Kiedy jednak dostał się na planetę, okazało się, że kapsuły, w których przebywali więźniowie zostały rozrzucone. Teraz Decepticon miał dużo więcej pracy. Musiał znaleźć i uwolnić ich wszystkich. Pierwszą rzeczą, którą zrobił było jednak odnalezienie energonu. Przez podróż stracił wiele paliwa, które teraz musi uzupełnić.

***

Decepticon znajdował się na jednej z wysp, leżącej nieopodal miejsca „katastrofy” statku. Szukał tam czegoś więcej niż zwykłego energonu. Miał zamiar znaleźć jego mroczny odpowiednik. Niespodziewanie usłyszał wielki huk. Jak najprędzej poszedł to sprawdzić. Okazało się, że na wyspę spadł Decepticon. Miał srebrną zbroję, szpiczaste uszy i ogon. Był czymś zdenerwowany, ale przyszły lider Decepticonów nie miał teraz czasu ani ochoty, zastanawiać się dlaczego. Podszedł więc do niego i przemówił.

-Witam cię bracie – nieznajomy odwrócił się i spojrzał na insygnię widniejącą na jego piersi. Przez chwilę przyglądał mu się, a kiedy w końcu zrozumiał z kim rozmawia, odezwał się.

-Starscream. Byłem pewien, że po upadku Megatrona poszedłeś rdzewieć razem z nim.

-Lordzie Starscream jeśli już! – poprawił go – W czasie kiedy Magatron jest… - próbował znaleźć odpowiednie słowo – nieobecny to ja przejąłem władzę nad Decepticonami.

-Najmocniej przepraszam, Lordzie Starscem – Decepticon zaśmiał się pod nosem – Ach, gdzie moje maniery. Jestem Steeljaw. Czyli Megatron nie zginął? Nadal może powrócić? – Starscream zastanowił się przez chwilę. Decepticony będzie łatwiej przekonać by do niego dołączyły, jeśli będą wierzyły, że ich dawny lider powróci.

-Owszem. Megatron chce, bym przygotował Ziemię na podbój.

-W takim razie powinieneś zacząć od zniszczenia Autobotów – Decpeticon zamarł.

-Autoboty są tutaj? Byłem pewien, że wszystkie wywiało! – Stealjaw zaśmiał się. Dobrze wiedział, że Starscream jest wielkim tchórzem i kłamcą. Chciał go podpuścić do zdradzenia, gdzie dokładnie jest ich prawdziwy lider.

-To mała grupka. Jako, że zastępujesz Megatrona, jestem pewien, że sobie z nimi poradzisz – Starscream się wystraszył. Nie jest Megatronem i nie da rady zabić nawet kilku Autobotów, dobrze o tym wiedział. Wpadł jednak na pewien pomysł.

-Megatron sam zechce zająć się tymi Autobotami. Zbyt długo nie zgasił żadnej iskry. Trzeba dać mu znak.

-Jaki?

-Gdzieś na tej wyspie znajduje się mroczny energon. Jeśli uda się nam go znaleźć, wezwiemy Megatrona. Wyczuje każdego Decepticona, w którego żyłach płynie krew Unikrona, tak jak niegdyś w jego. Z tego co wiem, Decepticony takie jak ty mają świetny węch – Steeljaw uśmiechnął się wrednie.

-Z łatwością znajdę mroczny energon. Megatron powróci i będzie rządzić Ziemią – Starscream zacisnął pięści. To on miał rządzić tą planetą. Kiedy Megatron się zjawi i wykończy Autoboty, to on zabije dawnego lidera. Udał uśmiech, skierował go do Decepticona i powiedział:

-Tak. Megatron będzie rządzić Ziemią, już wkrótce.

 

Oczami Sideswipe’a

Przyglądałem się jej, gdy ćwiczyła. Swoje ciosy wykonywała z wielką gracją, ale przede wszystkim precyzją. Była szybka i zwinna. Nie wiem, czemu Strongarm jej nie ufa. To jedna z nas, jestem tego pewny. Podszedłem bliżej, a Raven odwróciła się w moją stronę.

-Cześć Sideswipe. Co u ciebie?

-W porządku. Co robisz na nogach tak wcześnie?

-Zawsze byłam rannym ptaszkiem. Poza tym, poranny trening był moją codziennością.

-Był? – zdziwiłem się.

-To znaczy jest! – fembotka szybko się poprawiła – Kiedyś ćwiczyłam jeszcze wcześniej – musiałem jej jakoś zaimponować.

-Ja też raczej wstaję z samego rana.

-Doprawdy? – pokiwałem twierdząco głową – To dlatego, kiedy wstawałam smacznie sobie chrapałeś?

-Dokładnie – dopiero po chwili zdałem sobie sprawę co powiedziałem – To znaczy, nie! – Raven zaśmiała się, a ja miałem wrażenie, że zaraz zapadnę się pod ziemię.

-Nie tłumacz się. Wstałam długo przed wschodem słońca. To zrozumiałe, że jeszcze spałeś – to cud, że w ogóle spałem. Sny nadal mnie  męczą, ale nie co noc – To co, chcesz dołączyć?

-Jasne.

Przybraliśmy pozycje bojowe. Ja zaatakowałem pierwszy. Musiałem jej pokazać, ile potrafię. Spróbowałem kopnąć ją w twarz, ale zrobiła szybki unik. Niepodziewanie złapała za moją nogę i rzuciła mną. Wylądowałem na stercie zepsutych komputerów.

-Nie jesteś skupiony – podeszła do mnie i pomogła mi wstać – Błądzisz gdzieś między chmurami, a przez to odsłaniasz swoje ruchy. Postaraj się skupić.

-Skupienie, nie jest moją mocną stroną.

Tym razem Raven zaatakowała pierwsza. Spróbowała uderzyć mnie pięścią w twarz, ale zdołałem uniknąć ciosu. Później jednak podcięła mnie. Szybko podniosłem się z ziemi i to ja spróbowałem walnąć ją w twarz. Niestety złapała moją dłoń i lekko ją wykręciła. Uwolniłem rękę, a Raven prawie kopnęła mnie w brzuch. W ostatniej chwili złapałem jej nogę. Myślałem, że wygrałem. Wtedy ona podskoczyła na moich rękach, wybiła się i obiema nogami kopnęła mnie w twarz. Upadłem na ziemię. Dobra jest, to trzeba przyznać.

-Było lepiej, ale mogło być jeszcze lepiej – podniosłem się z ziemi i spojrzałem na uśmiechniętą od ucha do ucha fembotkę.

-Gdzie ty się nauczyłaś tak walczyć?

-Ojciec mnie nauczył. Był żołnierzem. Chciał, żebym umiała walczyć.

-I dobrze cię wyszkolił.

-Jak chcesz, mogę cię trochę poduczyć – uśmiechnąłem się do niej – Pierw jednak poćwicz skupianie się. Bez tego zawsze dostaniesz ode mnie bęcki.