Rozdział II

Zaczynałem się budzić. Nie pamiętałem dokładnie co się stało, ale wszystko mnie strasznie bolało, więc zgaduję, że nic dobrego. Pamiętam, że miałem znaleźć kapsułę, ale zamiast niej znalazłem dziwne urządzenie. Poraziło mnie, straciłem przytomność.

Spróbowałem wstać, ale coś mi to uniemożliwiło. Wtedy zrozumiałem, że jestem przypięty do stołu operacyjnego. Zacząłem się szarpać, próbowałem uwolnić, ale na próżno.

-Szamotanie nic ci nie da – odezwał się ktoś – Jesteś przypięty najtwardszym metalem świata – nagle poczułem jak z pozycji leżącej przenoszę się na stojącą. Zobaczyłem tajemniczego rozmówcę. Był to mężczyzna w średnim wieku, o czarnych włosach i brązowych oczach.

-Kim jesteś?!

-Nazywam się Silas i jestem przywódcą M.E.C.H. 

-Dlaczego mnie porwałeś?!

-Czyż to nie jest oczywiste – Silas wszedł na jakiś metalowy podest. Teraz znajdował się na tej samej wysokości, co moja głowa – Chcemy posiąść waszą technologię, a nie dokonamy tego bez eksperymentów.

-Nie będę twoim królikiem doświadczalnym – mężczyzna zaśmiał się.

-Myślisz, że będę pytał cię o zdanie? Jesteś tylko maszyną. W dodatku głupią, skoro wpadłeś w naszą pułapkę. Obiecuję ci jednak, że twoje części nie pójdą na marne. Zaczynajcie chłopcy – Silas machnął ręką i zaczął odchodzić. Wtedy poczułem, że znów przenoszę się na pozycję leżącą.

Jasne światło zaświeciło się nade mną, a jakieś dziwne wiertło zaczęło się zbliżać do mojej iskry. Tym razem wpadłem w niezłe tarapaty.

 

Narracja trzecio osobowa

Silas wyszedł z pomieszczenia, a nadal miał całkowity podgląd na operację. Usiał w wygodnym fotelu i oglądał wszystko na ekranie. Wyniki badać jego brata zostały zniszczone, więc musiał zaczynać od zera. To go jednak tylko zmotywowało. Mógł rozebrać tego robota na czynniki pierwsze i nikt go nie powstrzyma. M.E.C.H.  cały czas zakłóca sygnał Autobota, więc reszta jego drużyny nie może go namierzyć. Mają czas, nie muszą się śpieszyć. Już wkrótce będą mogli posunąć się o wiele dalej. Połączą umysł człowieka i ciało robota, tworząc ideał. Ideał do walki oczywiście…

 

Oczami Bumblebee

Nic. Szukamy już cały dzień i nadal nic nie znaleźliśmy. Fixit próbował wszelkich sposobów, ale nie może namierzyć Sideswipe’a. Powoli zaczynam tracić nadzieję. Tak naprawdę nigdy im się nie udało odbić kogoś z rąk M.E.C.H.  Bulkhead co prawda uratował Breakdown’a, ale jedynie dzięki błędowi Silasa. Arcee uwolniła się sama, a ja zostałem jedynie powalony.

Żaden pomysł nie przychodzi mi do głowy. O M.E.C.H. wiedzieliśmy tylko my i wojsko, ale nie chcę ponownie mieszać w to ludzi. Chyba, że pomogliby mi wtajemniczeni.

Poszedłem do Fixit’a i poprosiłem o most ziemny. Muszę zaryzykować podróż wynalazkiem minicona.

-Miejsce docelowe?

-Jasper, Newada.

-Już się robi – po chwili przede mną pojawił się most ziemny. Transformowałem się i przejechałem przez niego.

Po drugiej stronie czekał na mnie kamienisty teren Jasper. W oddali stały budynki, było bardzo cicho. Tak dawno nie byłem w tym miejscu… Nie mogłem teraz jednak się skupiać na przeszłości. Musiałem znaleźć przyjaciół.

Pierw podjechałem pod dom mojego partnera. Niestety zastałem jedynie dwoje starszych ludzi, pewnie jego rodziców. Następnie podjechałem pod dom Jacka. Nie czekało tam na mnie nic więcej, niż napis „Na sprzedaż”. Do domu Miko nawet nie podjeżdżałem, bo dobrze wiedziałem, że już tam nie mieszka. Miałem jeszcze jeden pomysł, ale on pewnie również się nie powiedzie. Wyjechałem z miasta i pojechałem w kierunku naszej starej bazy. Słońce właśnie zachodziło i widok był niesamowity.

Kiedy dotarłem na miejsce, zmieniłem formę i podszedłem do miejsca, gdzie niegdyś było tajne wejście. Dziwiło mnie, że baza została odbudowana po ataku Decepticonów. Może jednak kogoś tam zastanę. Niespodziewanie w skale pojawiły się dziury, z których wysunęły się blastery. Cofnąłem się o kilka kroków.

-Przedstaw się i podaj frakcję – odezwał się ktoś, ale nikogo nie widziałem.

-Bumblebee, jestem Autobotem – wtem blastery się schowały, a skała rozsunęła robiąc mi wejście. Powoli wszedłem do środka. Wszystko było takie same jak dawniej. Kiedy dotarłem do głównego pomieszczenia, moim oczom ukazał się wielki komputer, ekran oraz znak Autobotów na ziemi. Wszędzie było pełno ludzi.

-Witam ponownie żołnierzu – odezwał się znajomy głos. Odwróciłem się w stronę, z której się wydobywał i ujrzałem wysokiego mężczyznę przy kości o ciemnej skórze, czarnych włosach i brązowych oczach. Miał na sobie granatowy garnitur, tak jak zawsze.

-Agent Fowler! Nie wierzę, naprawdę znów się spotykamy.

-Mnie także zaskoczyło, kiedy usłyszałem twój głos. Nie sądziłem, że w tej grupie nowych Autbotów jesteś ty.

-Więc o nas wiecie?

-Jasne, że tak. Myśleliście, że was nie wykryliśmy? – złapałem się za głowę.

-Nie sądziłem, że ktoś będzie próbował to zrobić.

-Doktorek o mało nie wykitował, kiedy zobaczył pierwszy sygnał, a kolejne trzy to dopiero było coś.

-Doktorek? Masz na myśli…

-Ratcheta – dawno się nie widzieliśmy. Nie miałem teraz jednak zbyt wiele czasu na wspominanie dawnych czasów, dlatego przeszedłem do sedna.

-Muszę cię o coś prosić Agencie Fowler. Jeden bot z mojej drużyny, został porwany. Porywaczem jest M.E.C.H. Byłem pewien, że nie istnieje, ale jak widać…

-Działa już od dobrych pięciu lat – przerwał mi mężczyzna – Staramy się ich dorwać, ale ciężko nam to idzie. Jeśli chcesz znaleźć przyjaciela, musisz pogadać z agentami odpowiedzialnymi za poszukiwania organizacji. Chodź za mną.

Fowler zaczął iść w stronę korytarza, a ja ruszyłem za nim. Szliśmy jakieś trzy minuty, aż doszliśmy do pomieszczenia przypominającego salę treningową. Cała ściana była szybą, przed którą stanęliśmy. Pokój był biały, a na jego środku stały dwie osoby, chłopak i dziewczyna. Chłopak był dużo wyższy od dziewczyny, miał krótkie czarne włosy i niebieskie oczy. Był też umięśniony. Miał na sobie czarny kombinezon z krótkim rękawem, golfem i pasem oraz buty do kolan. Do pasa miał przyczepione dwa pistolety. Dziewczyna natomiast była bardzo szczupła, miała długie czarne włosy spięte w kucyka i brązowe oczy. Była ubrana w bardzo podobny kombinezon, tyle że na ramiączkach oraz buty za kolana i rękawiczki bez palców za łokieć. Na plecach miała zawieszony pokrowiec na katanę z ostrzem w środku, a do pasa jeden pistolet.

-Jesteście gotowi? – usłyszałem znajomy głos, należący do Ratcheta.

-Jak zawsze doktorku – odpowiedziała dziewczyna.

-W takim razie zaczynamy – odezwał się ktoś jeszcze i również miałem wrażenie, że znam ten głos.

Na sali pojawiła się dziesiątka robotów wielkości ludzi. Chłopak od razu zaczął w nich strzelać, a dziewczyna wyciągnęła katanę i z łatwością je przecinała. Nie minęła nawet minuta, a po robotach nie było śladu. Fowler machnął ręką i wszedł na salę. Wszedłem zaraz za nim.

-Jack, Miko, spójrzcie kto nas odwiedził.

-Bee! – krzyknęła dziewczyna i ruszyła w moją stronę. Przytuliła się do mojej nogi, a w tym czasie doszedł do nas Jack.

-Nie wierzę, to naprawdę ty?

-To ja, Jack. Naprawdę.

-Bee? – znów usłyszałem ten znajomy głos.

Odwróciłem się w jego kierunku i zobaczyłem średniego wzrostu chłopaka o brązowych oczach i roztrzepanych włosach. Był ubrany w niebieskie jeansy, koszulę w kratę i sportowe buty, a na nosie miał pomarańczowe okulary. Za nim stał robot mojej wielkości o biało – pomarańczowym lakierze.

-Raf – szepnąłem – Tyle lat…